Henrietta Helena Hoffman, geboren
te Gouda op 26 april 1825, dochter van Matthias (Mattheas) Frederik
Hoffman en Jeanne Marie Gronovius, overleden te
Utrecht op 9 maart 1886. Bij haar overlijden, zonder beroep, wonende te
Leiden en ongehuwd.
Zij vermaakte haar nalatenschap aan de gemeente Gouda en
met de middelen hieruit werd de Henrietta Hoffmanstichting opgericht.
Het saldo van de nalatenschap bedroeg f 481.359,98.
Tot executeurs-testamentair werden door haar aangesteld:
mr. A.A. van Bergen IJzendoorn, burgemeester van Gouda en jhr. Mr. A. Six,
kantonrechter. De boedel werd behandeld door notaris G.C. Fortuijn Droogleever
te Gouda.
In haar testament bepaalde zij dat een aantal jaargelden
aan bepaalde personen zouden worden uitgekeerd en dat de gemeente Gouda moest
stichten: "een Volksgaarkeuken, waarmede zij bedoelt, zoodanige inrichting,
waardoor aan den Arbeidersstand tegen matige betaling voedingsmiddelen worden
verschaft, en een gesticht tot opneming en verpleging van daaraan behoefte
hebbende vrouwen of meisjes uit den fatsoenlijken stand".
Twee panden uit de boedel, Oosthaven B 82 en 83 te Gouda
werden verkocht. Oosthaven B 81 (nu nummer 52) te Gouda werd ingericht ten
behoeve van het gesticht. Voor de volksgaarkeuken zou een pand worden aangekocht
in een arbeidersbuurt. In 1888 werden twee panden aangekocht aan de Keizerstraat
K150 en 151 (nu de nummers 6 en 8) te Gouda en verbouwd tot gaarkeuken en
bovenwoning ten behoeve van de keukenmeester en zijn gezin.
Het pand aan de Oosthaven werd in 1890 ingericht ten
behoeve van het Hoffmangesticht later genoemd Het Henrietta Hoffmanhuis. Het was
geschikt voor de opname van 11 dames en werd in 1891 officieel geopend.
In het reglement was bepaald dat het Hoffmangesticht
bedoeld was tot verpleging van dames (weduwe of ongehuwd) boven de 40 jaar. Aan
elke opname moesten burgemeester en wethouders hun goedkeuring hechten. Daartoe
dienden de volgende documenten te worden overgelegd: een geboorteakte, een
bewijs van een arts dat de toekomstige bewoonster niet aan een slepende ziekte
leed, een bewijs van goed gedrag ondersteund door twee gunstig bekend staande
personen en tenslotte een borgstelling van twee personen tot zekerstelling van
de betaling van de verpleeggelden. Het verpleeggeld kon eenmalig voldaan worden,
het bedrag was dan afhankelijk van de leeftijd, of jaarlijks door betaling van f
250,--. Geneeskundige hulp was
gratis en voor een eenvoudige begrafenis werd gezorgd. Deze kosten werden na de
eerste wereldoorlog éénmaal verhoogd en na 1945 zeer regelmatig. De dames
waren verplicht een bed, bovenkleding en schoeisel, ondergoed, linnengoed en het
hele ameublement voor hun kamers in te brengen. Deze goederen werden eigendom
van het gesticht en voor gebruik afgestaan aan de inbrengster. Wilden de dames
hun eigendommen behouden dan moesten zij daarvoor een bepaald bedrag betalen.
Iedere bewoonster had de beschikking over een zitkamer en een kleine slaapkamer.
Voor gezamenlijk gebruik waren er een eetkamer en een zitkamer. In het
huishoudelijk reglement werden de tijden en de samenstelling van de maaltijden
bepaald, het gebruik van de badkamer geregeld en de nadruk gelegd op de
"toon van ware beschaving" die er geacht werd te heersen. Aan het
hoofd van het gesticht stond een directrice. Voorts bestond het personeel uit
een meid-huishoudster en een aantal dienstboden. De directrice en de
meid-huishoudster werden benoemd en ontslagen door de regenten.
|
